Έχω µια φίλη µε την οποία, τις περιόδους που ήµασταν και οι δύο
single, ξενυχτάγαµε µαζί στα µπαρ. Ανάµεσα στο δεύτερο και το τρίτο
ουίσκι µε δύο παγάκια και πολύ νερό ορκιζόµασταν η µία στην άλλη πως
όταν θα παντρευόµασταν εµείς, πρώτον θα παντρευόµασταν δύο ίδιους και
δεύτερον και κυριότερο δεν θα αλλάζαµε. Παντρευτήκαµε άντρες που όντως
µοιάζουν µεταξύ τους. Η φίλη µου όµως µετά από ένα χρόνο έγγαµου βίου
δεν άλλαξε απλώς, έγινε µια άλλη. Μάκρυνε το κοντό πλατινέ µαλλί της και
το έβαψε σοκολά, έβγαλε διά βίου από πάνω της τα αγαπηµένα µας Levi' s
και τα αντικατέστησε µε φαρδιά, υφασµάτινα παντελόνια, πλέον βγαίνει
µόνο µε τον άντρα της έξω και εκεί όπου πάνε δεν πίνει ουίσκι µε δύο
παγάκια και πολύ νερό, αλλά οπωσδήποτε κάτι µεταλλικό - σόδα, σουρωτή,
περιέ. Εννοείται, πρώτα είχε αλλάξει το επίθετό της.
Γαμο - μπελάδες
Εγώ το κράτησα. Το επίθετο. Και τα Levi' s. Δεν ξέρω αν οφείλεται
στο ότι ο γάµος µου έγινε µε συνοπτικές διαδικασίες και σε πολύ στενό
κύκλο, αλλά µετά την τέλεσή του δεν αισθάνθηκα ότι άρχιζε πια ένα
καινούριο κεφάλαιο στη ζωή µου, το οποίο θα έπρεπε απαραιτήτως να
αποκωδικοποιήσω µε νέες µεθόδους. Μόνο τις τρεις πρώτες µέρες έγγαµου
βίου κοιταζόµασταν εγώ κι ο άντρας µου λίγο παράξενα (τι να κάνω τώρα,
πώς να του/της φερθώ), µετά για ένα µήνα µαγείρευα σχεδόν αποκλειστικά
φασολάκια και φακές, µέχρι που τελικά ηρέµησα. Μαζί µ' εµένα, κι
εκείνος. Ειδικά τη στιγµή που διαπίστωσε ότι δεν έπρεπε να φοράει τη
βέρα του (την έχει καταχωνιάσει σε ένα εντελώς άγνωστο σ' εµένα µέρος
τρία χρόνια τώρα). Ότι δεν έπρεπε να τρώει µε τα πεθερικά του οπωσδήποτε
κάθε δεύτερη Κυριακή µεσηµέρι. Ότι δεν έπρεπε να τους φωνάζει «µητέρα»
και «πατέρα». Όπως κι εγώ άλλωστε τους δικούς του γονείς. Τουλάχιστον
από την αρχή. Γιατί έφτασα πια σε ένα σηµείο όπου αισθάνοµαι την
οικογένειά του και δική µου. Αλλά δεν ένιωσα έτσι αµέσως µόλις τους
γνώρισα. Στην αρχή τους έβλεπα µάλλον σαν κάποιους καλούς γνωστούς, µε
προοπτική να γνωριστούµε πολύ καλύτερα. Οπότε, γιατί έπρεπε να υποκριθώ,
για να µη µε κακολογήσουν οι άλλοι (συγγενείς) ότι δεν φερόµουν σαν
σωστή νύφη; Και ποια είναι η σωστή νύφη; Και τέλος πάντων, γιατί µια
νύφη θα πρέπει να φέρεται διαφορετικά απ' όλες τις άλλες γυναίκες του
κόσµου; Η φίλη µου που αποκήρυξε το τζιν µπορεί και να µην κατάλαβε ότι
µεταµορφώθηκε εν µιά νυκτί σε διαφορετική γυναίκα. Ή µπορεί και να
νόµισε ότι έτσι πρέπει να γίνεται όταν κάποιος παντρεύεται, να
µεταλλάσσεται σε κάτι άλλο, γιατί αλλιώς ως προς τι τόσος κόπος, χρόνος
και χρήµα; Για να παραµείνει η σχέση ίδια µε πριν;
Καταρχήν, καµία σχέση δεν παραµένει η ίδια. Όλες βελτιώνονται ή
χειροτερεύουν, µεταβάλλονται µε το πέρασµα του χρόνου - κι αν κάποια
στιγµή βαλτώσουν, συνήθως διαλύονται. Δεν παντρευόµαστε για να αλλάξει η
σχέση µας, παντρευόµαστε επειδή ήδη αυτή έχει αλλάξει. Προς το
καλύτερο. Ή έτσι τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Παντρευόµαστε γιατί
θέλουµε να δεθούµε και επίσηµα µ' εκείνον που επιθυµούµε περισσότερο από
κάθε άλλον στον κόσµο, εκείνον µε τον οποίο έχουµε µια σχέση που µας
πηγαίνει, που µας γεµίζει. Που τον έχουµε ήδη αποδεχτεί, όπως κι εκείνος
εµάς. Γι' αυτό άλλωστε και κάνουµε αυτό το συγκεκριµένο βήµα λίγο πιο
πέρα παρέα. Γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξουµε πια τίποτ' άλλο ούτε σ'
εκείνον και πολύ περισσότερο στο περιβάλλον µας. Που όµως τελικά µπορεί
να έχει πολύ µεγαλύτερη επιρροή επάνω µας απ' όσο θέλαµε να πιστεύουµε
πριν τους µοιράσουµε κουφέτα. Όλες οι γνώµες τότε συσπειρώνονται σε ένα
στόχο: να πείσουν τη νύφη ότι πρέπει να συµπεριφέρεται αλλιώς, µόνο και
µόνο γιατί πέρασε βέρα στο δάχτυλό της. Η αρχή του γάµου τους είναι το
σηµείο που κινδυνεύουν δύο άνθρωποι να χαθούν µέσα σε ξένες
προσωπικότητες. Όπως ο χαρακτήρας ενός µωρού πλάθεται κυρίως στα πέντε
πρώτα χρόνια της ζωής του, έτσι και ο χαρακτήρας ενός γάµου παίρνει
σάρκα και οστά σε ένα µόλις χρόνο. Ίσως και λιγότερο.
Κυρία Κοκοβίκου
Καλό θα ήταν, από την πρώτη στιγµή που θα
ονοµάζεστε πλέον κυρία τάδε (είτε κρατήσετε το δικό σας επίθετο είτε
όχι), να συνειδητοποιήσετε κάποια πράγµατα. Αν πριν το γάµο συζούσατε µε
το σύντροφό σας και δεν αλλάζει κάτι δραµατικά µετά τη γαµήλια τελετή
(π.χ. µετακόµιση), θα ανακαλύψετε ότι ο άντρας σας παραµένει ο ίδιος
άνθρωπος που αφήνει τις κάλτσες του όπου βρει κάθε πρωί, ο ίδιος που
παραµελεί συνεχώς να πάει σουπερµάρκετ, ο ίδιος που σας παίρνει πάντα
αγκαλιά πριν κοιµηθεί. Στο σπίτι σας εκτός από τα δεκάδες άχρηστα δώρα
γάµου, που σε τελική ανάλυση πρόκειται να αλλάξετε, συνεχίζουν να
υπάρχουν τα ίδια αντικείµενα. Οι φίλοι σας είναι οι ίδιοι. Οπότε, γιατί
ν' αλλάξετε εσείς; Δεν χρειάζεται να αρχίσετε ξαφνικά να µαγειρεύετε σαν
την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς στο Έχεται κάνει κράτηση;, εκτός κι αν σας
άρεσε και από πριν το συγκεκριµένο σπορ. Δεν χρειάζεται να αλλάξετε
ξαφνικά τις συνήθειες, τα χόµπι, τα πράγµατα που σας ευχαριστούν, επειδή
τώρα έχετε «άντρα». Ούτε είστε αναγκασµένες να χρησιµοποιείτε µονίµως
το πρώτο πληθυντικό όταν θέλετε να πείτε σε κάποιον τρίτο για τις
εντυπώσεις σας από ένα ταξίδι, από µια έκθεση, από ένα έργο στο σινεµά,
για να µη σας παρεξηγήσουν ότι δεν έχετε πάρει στα σοβαρά το θεσµό και
εξακολουθείτε να ενεργείτε ως µονάδα. Η αλήθεια είναι ότι για να έχετε
έναν ευτυχισµένο γάµο, έτσι ακριβώς όπως τον επιθυµείτε, επιβάλλεται να
ενεργείτε ως µονάδα. Αρκετές φορές. Αυτό δεν σηµαίνει, όπως πολύ
λανθασµένα ορισµένοι θεωρούν, ότι παραµελείτε το σύζυγό σας. Μάλλον το
αντίθετο. Όταν κάνετε κάποια πράγµατα που σας ευχαριστούσαν και
παλιότερα, διασφαλίζετε την οµαλή συνέχεια των πραγµάτων. Εν ολίγοις,
δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραστήσετε κάτι που δεν είστε. Σαφώς και
το status της σχέσης έχει τυπικά αλλάξει (διαφορετικά, τα διαζύγια θα
έβγαιναν σχεδόν αµέσως), αλλά αυτό ουσιαστικά αφορά περισσότερο το
ονοµατεπώνυµο των παιδιών που ενδεχοµένως θα φέρετε στον κόσµο ως έγγαµη
παρά την ίδια την προσωπικότητά σας. Όχι ότι είναι πάντα εύκολο. Ακόµη
κι αν είστε και οι δύο απόλυτα κατασταλαγµένοι από την αρχή για το τι
θέλετε και περιµένετε από το γάµο σας, δεν είναι οι άλλοι. Ενδεχοµένως
οι γονείς του να απαιτούν να τους φωνάζετε «µητέρα» και «πατέρα»,
ενδεχοµένως οι δικοί σας γονείς να θεωρούν απαράδεκτο το ενδεχόµενο να
µην πηγαίνετε να τους βλέπετε µαζί τουλάχιστον µία φορά την εβδοµάδα. Ή
να θεωρούν ότι το να µην ξέρετε να µαγειρεύετε ισοδυναµεί µε τσουνάµι.
Σε ένα γάµο το ζευγάρι ποτέ δεν είναι µόνο του. Αλλά εκεί είναι που
πρέπει από την αρχή να πατήσετε πόδι. Να κλείσετε ευγενικά την πόρτα στα
εξωτερικά ερεθίσµατα και να συγκεντρωθείτε σε αυτό που µετράει
περισσότερο για εσάς τους δύο αποκλειστικά.
Στον έβδομο ουρανό
Αυτό προσπάθησα κι εγώ να κάνω και µέχρι στιγµής δουλεύει: να
αφοσιωθώ στο πώς να κάνω τη ζωή µου κι εκείνη του άντρα µου πιο απλή, µε
όσο το δυνατόν λιγότερες άχρηστες εντάσεις. Να συνεχίσω να «συζώ» µαζί
του, όπως έκανα τα δύο τελευταία χρόνια πριν παντρευτούµε. Να
συνεχίσουµε να περνάµε τις Κυριακές µας όπως εµείς θέλουµε, όπως κάναµε
δηλαδή και παλιά. Να πηγαίνουµε ταξίδια όποτε θέλουµε, σουπερµάρκετ
όποτε θυµηθούµε, να τρώµε ακόµα τοστ µε διπλό τυρί και τσιπς τις µέρες
που βαριόµαστε να µαγειρέψουµε. Ή να πηγαίνουµε έξω, όπως παλιά, στα
αγαπηµένα µας εστιατόρια. Να βγαίνει ο καθένας µε τους φίλους του και να
τηλεφωνιόµαστε για να κάνουµε αστεία ο ένας στον άλλο. Να καλούµε τους
φίλους µας όπως πριν για να παίξουµε home made καραόκε (µε λάπτοπ). Και
φυσικά, να µην πέσουµε στην παγίδα ότι τώρα, που είµαστε σύζυγοι, οι
αρµοδιότητες στο σπίτι πρέπει να ανακατανεµηθούν (τις ίδιες µέρες
συνεχίζει να πλένει εκείνος τα πιάτα, τις ίδιες εγώ). Να συνεχίσουµε να
έχουµε και οι δύο το ίδιο στιλ που είχαµε. Και αν κάποτε ξεφορτωθώ τα
τζιν µου, δεν θα είναι γιατί παντρεύτηκα και τώρα πρέπει να φοράω comme
il faut ταγέρ, θα είναι επειδή απλώς τα βαρέθηκα.
Το ίδιο κι αν σταµατήσω να βγαίνω έξω και προτιµώ να µένω σπίτι µε
τον αγαπηµένο µου, που - επαναλαµβάνω, κι αυτό είναι σηµαντικό -
περίµενε από µένα να κάνω το πρώτο βήµα «αποκαθήλωσης» του θεσµού για να
χαλαρώσει. Νοµίζω, και κάθε άντρας. Ασυνείδητα το κατάλαβα, γι' αυτό
και πρόσεξα ώστε να µην αλλάξει καθόλου η συµπεριφορά µου απέναντί του,
τουλάχιστον στα βασικά. Όπως και σε όλους τους υπόλοιπους. Τους δείξαµε
µε τον τρόπο µας ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Φυσικά και προσπαθούµε να
είµαστε και οι δύο εντάξει µε το στενό µας περιβάλλον, απλώς δεν το
αφήνουµε να µας υποδεικνύει συνεχώς πώς θα ζούµε τη συζυγική µας ζωή. Η
οποία, αφού ξεπεράσει µε επιτυχία το πρώτο σοκ προσαρµογής και ξεφύγει
από τα όποια κλισέ, µπορεί να είναι απλώς υπέροχη.
Ούτε εγώ φοράω τη βέρα µου, µάλλον τη φοράω όποτε το θυµηθώ, παρέα
µε ένα σωρό άλλα δαχτυλίδια. Κι όταν βρισκόµαστε έξω µε τον άντρα µου
και ακόµα, µετά από τόσο καιρό, µας ρωτάνε κάποιοι µε απορία «Μα καλά,
δεν φοράτε βέρες;», εµείς κοιταζόµαστε µεταξύ µας στην αρχή µε
πραγµατική απορία και ύστερα, σαν κάτι να θυµηθήκαµε ξαφνικά, χαµογελάµε
ευτυχισµένοι.
gamos
